Mamo

Już rok
jak patrzysz z błękitu nieba
i nie przestajesz kochać,
a nam tu często jakoś tak,
że tylko w kącie szlochać.

Nie jest to skarga, dobrze wiesz,
Tyś niejedyną Mamą w niebie,
ale tęsknota serce rwie,
tak uporczywie brak nam Ciebie.

Pusty wciąż fotel, chłodny dom,
łzy ronią nawet twe serwetki,
bo tylko Ty układałaś tak,
gładząc je ciepłem swojej ręki.

Choć wspomnień nie da się przytulić,
a łzy nie wrócą żadnych chwil,
w nich miłość, szczęście, radość
- obrazy pięknych z Tobą dni.