Już nie słyszę własnych myśli,
nie rozróżniam uczuć,
wszystko tłumi ból,
zabiera oddech..
oczy łzami napełnia,
ręce wprawia w drżenie,
przynosi wspomnienia..
oddaje dawne lęki
które tak skrzętnie zabijałam.
I rozrasta się we mnie.
Już nie panuje nad moimi gestami,
słowami..
Mnie już powoli nie ma..
Już znikam w tych krzykach duszy,
zostaje tylko kłębowisko życiowych brudów,
nawet nadzieja..
odeszła w cholerę.