Już nie płacz, nie trzeba łez
Jesteśmy obok z mgieł utkani
Nie stój nad mogiłą z taką miną
Opowiedz coś radosnego
Nam nie ciąży nagrobna płyta
I ból nam obcy i sen spokojny
Już nie rozpaczaj, nie trzeba łez
Z wiatrem wspomnień przybywamy
Szelestem liści, zapachem kawy
Aleją dusz kroczymy wciąż
Już dobrze jest, nie trzeba łez
Póki życia twego, kochanie
To i nasze ziemskie bytowanie
A kiedy światło pamięci płonie
W tunelu śmierci drogę wskazuje
Nam błądzić nie wskazane
A tym, na których pled zapomnienia
Anioł śmierci położył
W modlitwie wspomnij żarliwie
Niech światło prowadzi Ich godnie.