Kolekcjoner spojrzeń

Już nic nie pamiętam

Łez nie ronię
Krzywd nie noszę
Zasług nie liczę

Marzeń nie goniłem
O słowa nie dbałem
Uprzejmości nie skąpiłem

Dotyku nie czułem
Zmysłów nie karmiłem
Tylko miłości chciałem

Nic już nie pamiętam

Nic prócz tych oczu głębokich
Wszędzie i zawsze tych samych
Przenikających
Zdziwionych
W błagalnej myśli wyostrzonych

Zielonych Aleksandrytów
Błekitnych Topazów
Akwamarynów

Pamiętam
Oczy dwojga patrzące
W jednym pytaniu otwarte

Gdzie Wszystko
Czas i Przestrzeń
Cały Wszechświat
Zawarte