nie wiem. chyba nie mam czego dzielić. bo albo pusto, albo nie ja.

sobą można się dzielić całkiem niepusto

siebie w sobie brzmi trochę pusto, nie uważasz? a nazwy czy imiona to jedyne, co czasem po nas pozostaje. i nie ma co liczyć na wolność, heh.

lepiej sobie ulżyć i wypchnąć je przez okno. takie kamienie na szaniec od innych.

po pierwsze, trzeba zrozumieć, że siebie ma się zawsze w sobie, może ukrywającego się pod innym imieniem, od którego kiedyś trzeba będzie się uwolnić...

otworzyć oczy, ale też i serce?

co z tego, że szerzej oczy, kiedy serce bliższe przymarzniętym szczelinom, z których wydziera się jedynie zziębnięta obojętność?
i nic nie chce się już w tobie otwierać. wolisz myśleć, że można się ugiąć, a wola skręca się czasem jak twój żołądek, gdy wsypujesz przez usta kolejną garść potłuczonych luster bez waszej przyszłości.

niby można iść, ale dokąd; tak bez siebie

inicjatywa była, próbowałam. muszę jednak uszanować czyjąś wolę. więc czy powinno się uparcie oglądać na przeszłość, usychać z braku, zamiast rozejrzeć się dokoła, otworzyć oczy może szerzej, może z fałszywą nadzieją, że to nie ostatni raz, pójść na przód?

a czy potrzeby, trzymane dla samego siebie, takie nie są?

lepiej rozczarować się konsekwencją, aniżeli brakiem jakiejkolwiek inicjatywy, aby się spełnić.
ale to tylko moje.

bo być może ktoś inny nie potrzebuje tejże osoby potrzeby, staje się ona wręcz uciążliwa, a w konsekwencji śmieszna i żałosna

tylko po co ukrywać potrzeby?

.
a wiersz bardzo dobry.