jesteś...

już nawet powietrze zwilgotniało
stęsknione

dotykaj mnie
proszę

szelestem
zamykając usta w dłoniach

nie zwrócę uwagi na nieśmiałość
by bardziej i
mocniej

rozkołysz
myślą mową i uczynkiem

rozbij na kawałki
krzyczące i lśniące
jak gwiazdy

znikniemy w przyszłości
tak niepewnej...

stygnąca noc
pachnie trawą cytrynową

idź już
świt puka w okno
ja po cichutku odstawię krzesło

Sylwia Pryga

P.s. pracuję nad tomikiem, także może niebawem...😉