Kraju, mój kraju.

Jestem Polakiem i nic co tragiczne
nie może być przecież mi obce.
Nie tyle uczuć przejdzie przez duszę,
co nieszczęść dotknęło Polskę.

Kiedyś potęgą, teraz jej cieniem,
znienawidzona przez orły trzy czarne.
Zniszczona z zachodu, spalona od wschodu,
przez historię spisana na marne.

W bitwie pod Wiedniem, ratując Habsburgów,
wysyłając tam całą konnicę,
Sobieski nie wiedział, że niecały wiek później,
po niemiecku wymawiać będziemy ulice.

Rozdarli nam Matkę jak układankę,
dzieląc jej członki po sobie.
Z mapy świata zmieciona tak nagle,
jak gdyby strawił Ją ogień.

W samobójczych powstaniach bohaterów bez liku
Wolności złożyło ofiarę.
Kosynierzy Kościuszki, kawaleria Bema,
największą ponieśli tam karę.

Po odrodzeniu, tak bardzo słaba,
już nie wśród orłów, lecz wśród czerwieni.
Przed odwiecznym wrogiem znów bronić musiała,
Piastów najświętszej tej ziemi.

Nieco zaś później nastał czas wojny,
bitwy z każdym, każdego.
Kto by pomyślał, że ludzie ludziom,
wyrządzić mogą aż tyle złego.

Naszą elitę, której wadą jedyną
była inteligencja zbyt duża…
Strzałem w tył głowy strącono do dołu
nad którym stoi dziś róża.

I w okrągłą rocznice mordu w tym lesie
przybyły ze zwłok nowe kopce.
Jestem Polakiem i nic co tragiczne,
nie może być przecież mi obce.