wędrówka

jestem
człowiekiem - smutnym okiem
kamery
na wieży kontrolnej
skierowanej do raju

na dnie rozpacz
w której rutyną
zamieniam czas na zwierzęce korytarze

wyruszyć dalej to chwila
stanięcia na linie nadziei

że na którymś pniu znowu
przytrzyma mnie coś

w rodzaju boga