Jest wiosna
powiekę senną unosi niebo
błękit rozlewa się poranny
ulicami płynie tłum
do swoich zajęć

Idzie kobieta
wpatrzona w telefon
i Stasiu Smutek
nieszczęśliwy od maleństwa
witają go dzieci
w szpalerze z palmami
ojciec wódką ze szklanki częstuje
i tulipany z cebulą
ściągają
na jego widok
z głów leninówki

Wsiadł Stasiu do autobusu
elektrycznego i nowego
pojechał wśród chmur
autostradą błękitną
zostawił swój smutek
u stóp magnolii
gdzie grządkę oddzielił
od oddziału dziennego...