Jest taki smutek,
którego nie sposób wytłumaczyć.
Bezkształtny. Osiada na sercu.
Niepostrzeżenie zatruwa duszę,

zamykam się w swoich ramionach.
Wewnętrzna instalacja tętnic i żył,
skomplikowana architektura kości.

Kładę palec na ustach, zbyt głośno
dookoła. I światło natrętnie w spojówki
zagląda. Czas zamknąć furtkę życia,

nim ostatnia kropla trosk zaleje
granice. Na wyciągnietej dłoni
między regałami życia
pozostanie na dłoni szary puch kłopotów.

Niechaj orkiestra Anieli zadmie
w trąby swe. Niechaj chór zaśpiewa
ostatni raz.