Jej obecność
zaczynała się od warkocza.
Pachnący olejkiem z winogron
spadał figlarnie do jego otwartej dłoni.
Prosiła wówczas: pomyśl życzenie
i wystarczyło lekko zacisnąć piąstkę,
aby zamieszkało między nimi.

Wyobrażał sobie, że każdy ten pocałunek
jest portretem, płótnem,
na które przechodzą razem.
Gdzie rozłąki są równie zielone
co łąki pełne koniczyn.
I pozostawiał jej swe barwy,
kontury. Odcisk głowy na poduszce.

A ona tak zwyczajnie nadawała imiona
jego palcom,
budowała dla nich szałasy z zapałek
na następną noc.
Oklepywała go po plecach, szeptała: braciszku mój.