...

jego miłość
do mojej szyi,
skóry która twierdzi że gładka,
piersi zawsze zapraszających
nawet gdy serce łomoczące,
jednorako wciśnięte w żebra
co jego głos

to ciepło gwałtowne
osiadające powieki,
twarz wtulona szczelnie
w gąszcz włosów
pewność że rano niebo będzie
znów jasne

i jak trawa pnie się do rosy
tak jego ręce, wierne moim
w podzięce za przychylność
czy może z poczucia obowiązku
nadają rytm dygoczącej krwi,
zagubione palce uczą harmonii

miłością prowadzą dyskretnie
poprzez szamotaninę z codziennością
jak wierny opiekun spoglądają
by w razie zachwiania równowagi,
złapać w ciepły puch
troskliwej skóry