Kalejdoskop

Hehe, jak to nie piszę, że piszę? :)
Cierpliwie czekam sobie, po cóż mam kroki przyspieszać i serce ponaglać? :)
A wiersz? Ot, próba ocalenia samego siebie od niepewności i zrezygnowanego "widać tak musi być".
Za Twój piękny wpis M., chciałbym Ci bardzo podziękować.
I za Batik też :))

Oraz jeszcze raz dziękuję Tobie Mirku, to miłe, że powracasz i doceniasz :)

O 17 godz. zapalę Wam świeczuszki w Notre Dame.
Pomódlcie się, zadumajcie. I niechaj się Wam darzy :)

I czemu nic nie mówisz, że piszesz?!:)
Zajrzałabym rano, ale mnie zmyliłeś!
Ale do rzeczy, tzn, do wiersza:

myślę, że u Twoich drzwi
księżyc wciąż wisi ogromny
i jasny świt Cię budzi
złotego deszczu strugami
śnieg jest bielszy od mleka
gdy spadnie pod Twoje progi
a świat to taka planeta
którą zawieszono wśród gwiazd
byśmy zmierzali do nieba
przeplatając spotkań różańcem
nasze ziemskie drogi

powietrze którym oddychamy innych dusi - genialnie zauważone. Pozdrawiam :)

To mi bardzo schlebia Mirku.
Dziękuję Ci.
Poezja zaś niechaj będzie głosem, choćby szeptem, przypominającym nam, że zawsze jesteśmy kimś więcej niż mieszkańcami świata, a ocalić w nim cokolwiek ludzkiego potrafi tylko ona. Poezja i dobroć... i nic więcej.

Serdecznie pozdrawiam :)

Twój wiersz inspiruje mnie do wielu zupełnie nie poetyckich przemyśleń, chociaż...wszystko jest poezja...