Przedranek

jak daleko jeszcze mogę
póki oczy moje niosą
te marzenia co ginęły
znów o brzasku
z pierwszą rosą

ile mogę jeszcze mieć
łez co lustrem są radości
i wyschnięte studnie gorzkie
zasypane piaskiem z kości

czy coś popchnie
w te objęcia tych najdroższych osób
serc co zmarły dla milości
ale żyją niby sen

i czy zbudzę się
po prostu
gdy mnie sen ogarnie zły
znajdę siłę dla mej nogi
by ją podnieść
wstać i żyć