Żebrzę...
Jak te drzewa ograbione z liści
popołudniową zimowa porą
kiedy to szarość nieba
zlewa się z barwą ziemi
z rozpostartymi nagimi konarami
smutno unosząc je w górę
niczym w prośbie o trochę ciepła
z taką samą tęsknotą i... ja
sterczę samotnie równie naga
obdarta ze wszelkich złudzeń
z obwisłymi ramionami Ojcze
opuszczoną głową i wzrokiem któremu
beznadziejność pod powieką drzemie
raz po raz słoną łzą się pociesza
żebrzę. Przytul i... mnie.
1 March 2014, 17:53
Piękne słowa w wierszu ,a smutek w nim chwyta za serce Agnieszko-pozdrawiam serdecznie na wieczór :)
27 February 2014, 21:59
Wiersz poruszający. To ten realizm co nam ramiona ku ziemi pochyla. Kolory i nastrój wymowne . Prośba nie taka wielka a wydaje się nierealna - a przecież jest jakże ważna.
Przypomniał mi się mój wiersz ,,pragnienie"
Kłaniam się autorce - teraz z uznaniem.
.
26 February 2014, 19:44
Wzruszasz Kochana chwytasz serduchem i słowem... Zabieram i pozdrawiam ;)
