Miraż

Jak drzewa. Tak dumne, lecz wciąż zbyt zajęte.
Jak wód głębiny nieprzeniknione i niepojęte.

Jak wiatru powiew, co raz krzyczy, raz szepcze bezsilnie.
I księżyc i słońce wraz z ziemią tańczące niewinnie.

Tak marzenia:
Płoną, schną, giną i burzą się w tym co sami tworzymy...

A nam wciąż wydaje się,
że nad wszystkim tu panujemy,
że jesteśmy tu,
żyjemy.