Nasze imię -Ofelia

Jak dobrze ją rozumiem
Tak dobrze jak nie rozumiał jej świat
Śpiewna delikatna istota
W wiośnie życia chciała kwiaty rwać
Jej miłość nie potrafiła rozkwitnąć ani zwiędnąć
Biednej ogród cały zaczął kwitnąć w głowie
Tak bujny jak sama miłość
Taka czysta nad potokiem chciała zmyć z siebie
Niezapominajki Hamleta świat i samą siebie
Płynęła wolno strumieniem
Zatrzymać się nie mogła tak jak nie potrafiła
Delikatnymi dłońmi wypielić swojego ogrodu
W którym cierniowe krzewy oplotły nawet bramy
Długo jeszcze niesiona w mokrej toni ręce
Rozkładając śpiewała jak Orfeusz uwalniając Eurydykę
Jak jego głowa w rzece Hebros tak
Nieszczęśliwa miłość nasza bliźniaczko Ofelio