OKNA POCIĄGU

Jadą ludzie pociągiem,
jadą.

Ani widzą,
że im przez głowę
przelatuje niebo granatowe.

Rzeka
uchem ucieka.

Twarzą
biegną światła i błyski.
Las daleki.
Las bliski.

Błyska w oczach peron za peronem,
jakby ktoś je ciągnął w drugą stronę.

Biegnie lampa. Druga. I trzecia.
Teraz w głowach ma je cały przedział.

Głowy gasną,
ludzie sennie się kiwają;
ani w głowie im świat,
który w niej mają.