. . .

Ja- za dnia stojąca nad przepaścią...
Rzucająca swe myśli na wiatr,
spoglądająca jak unosi je w porywie...

Nocą- czekam, aż popchnie mnie w otchłań,
ironia losu po raz kolejny.

Nieskończona ilość upadków
w czeluść bezdenną-
niezauważalne powstania.

Ironia losu.
Mój los ironią.