z drugiej strony

Proza życia jest czasem najlepszą poezją, której tak często szukamy w bajkach. Tak, uczę się doceniać dni, zamiast je liczyć, i czuć wdzięczność za wszystko, co mam.
Dziękuję Ci M., dobrze Cię tu spotkać.

To, co mamy w rękach jest tymczasowe, pozostaje tylko to, co w sercu.
W okruchach codzienności ukazałaś nurt życia, w którego głębi uchwycone jest wszystko, na co patrzymy z podziwem.

Ściskam :)

Moniko, rozłożyłaś mnie na łopatki. To chyba najpiękniejsze, co można przeczytać pod swoim wierszem, że ktoś też tak czuje i że po ostatnim wersie zapada cisza porozumienia, i nic już nie trzeba tłumaczyć.
Z serca Ci dziękuję, dla takich słów warto pisać, bo to najlepsze wyróżnienie!

Bo to dla mnie takie piękne uczucie, gdy coś czytam, albo na coś patrzę i czuję, że też tak mam, że rozumiem, że też tak bym mogła, tylko... jeszcze nie ułożyły mi się słowa w ten dokładnie sposób. Ale wiem, że mam tak w sobie. Dla mnie to takie cudne poczucie współodczuwania, współmyślenia. Jak części puzzli, które tworzą całość:).

Art, wiesz, że zawsze trzymałam ze Smokami, dziękuję za opinię i ... latarkę!;)
Moniko, bardzo miło Cię tu widzieć i czytać!
Pozdrawiam słonecznie!;)

"wystarczy mi światło w oknie
i stół z bliznami
przy którym
celebruję z tobą codzienność"

I nic nie trzeba dodawać. Idealność.

Madź, spoko, trzymaj mocno smoka... mam latarkę. :)
Śliczne.
Miłego prawiewieczoru. :))

Oczywiście miało być- jak nikt inny :)

Bardzo jesteś dla mnie łaskawa, Oney, i to też porusza i to bardzo!
Dzięki i miłego początku tygodnia!

Potrafisz poruszyć Madziu jak inny, piękny, ciepły wiersz, pozdrawiam :)