Zielna

idziesz z bukietem trosk naszych
tak lekko że nie dotykasz murawy
nadłamanej trzciny nie złamiesz
opatrując ją bandażem mgły

kłaniają ci się wyniosłe mimozy
i proste słoneczniki
święcisz zioła i ziółka
swoim niebiańskim uśmiechem

przekraczasz progi rozpaczy
gdzie śpią niczyje dzieci
zamieniasz w chleb aniołów
ciężkie jak chmury popiołu
ich ołowiane sny