Lady Stokrotka

Idzie powoli, przez świat niepoznana,
idzie i myśli, gdzie jest jej enklawa.

Zagląda wszędzie i kwiatki zbiera,
w lustrze wody myśli rozdziera.

Dziś tutaj przebywa, dla Ciebie przychodzi,
jutro też będzie, jednak odchodzi.

Myśli rozdarte, podarte są w strzępy,
przez Ciebie, bo byłeś nieugięty.

Idzie przez łąki, niebo niebieskie,
idzie i myśli zostawia przeklęte.

Zbiera na wianek, plecie z nich koszyk,
i zastanawia się gdzie jest jej grosik.

Niebo niebieskie nad nią króluje,
gdy Ona sama doliną się snuje...