alea iacta est

idź więc

i w swych dłoniach uchowaj
wietrzną wolność tułaczy
co w bezmiarze dróg
znają jedynie cienistość lasów

idź więc
i dopełnij za nas samotność

szepcząc jej kiedyś
te sny z potartych kolan
które w tobie miały ucieczkę

może zbieleją jeszcze
/zimą/
w nieufności spojrzeń
rzucanych jak kości.