* * *
i znów
umieram w sobie
i duszę się
w nieprzystosowaniu
swoich płuc
do oddychania
tym samym powietrzem
i znów
umieram w sobie
i walę pięściami w tkanki
które okalają to
kim jestem
jakby powłoka była
jedynym
co mnie tłamsi
rwę swoje życie
w kawałki
w których odbijają się
moje oczy
i nie widzę w nich nic
poza niemym wyciem
o zrozumienie
i znów
umieram w sobie
nie potrafiąc zabić się
do końca
życie zagryzam
tabletkami
by umierało się
lżej
6 October 2012, 14:34
Jesteśmy tak uparci w tym zagryzaniu siebie bez końca, jakby to stanowiło sens naszego istnienia. Bardziej wciąż bardziej i znów nic. Bo ono trwa nadal. Z całym dobrodziejstwem inwentarza.
Świetny wiersz Lauro. Czytam Cię z przyjemnością. Choć to może śmiesznie brzmi w stosunku do treści. A jednak. Pozdrawiam :)
4 October 2012, 19:50
Bardzo dziękuję za odwiedziny i miłe słowa.
Łukaszu, wódka nie dość że gorszym jest sposobem, bo utonąć można, to mnie sam jej smak zabija... a tak umierać od razu to trochę wstyd;)
Pozdrawiam.
4 October 2012, 18:32
Lepiej tabletkami niż topić smutki w butelce wódki. :-)
Podoba mi się.
Pozdrawiam. :D