Wiersz, niewiersz.

i potykam się o smutek,
podążając ścieżką cierpienia,
choć słońce pokazuje drogę,
nie braknie w niej cienia

uśmiech jakby wybrakowany,
rozświetla łez ścieżkę,
biegnąc pomiędzy palcami
krople kaleczą serce

dusza już nie ta sama
z dziurami po życiu
wypełnia się samotnością
ludzi bez powrotu