autoportret

i nieustannie zamykam w sobie drzwi
by wspomnienia życia zatonęły
twarze kolarzu z wydartego zdjęcia
rozpłynęły w moich żyłach czar

gdzie czas stoi w miejscu
gdzie serce bije szybciej
tam wyrasta drzewo skażone
tam miłość trwa płytki oddech

i nieustannie zaprzeczam rzeczywistości
tonę w mroku fantazji
twarze mijane z marmurowej ciszy
tężeją na moich wargach zastygłych

gdy śnieg przyozdobi niebo
słońce zejdzie niżej
zegar zmieni wskazówki ziemi
głośniej rozgrzmi śmiech zabitej duszy