PROŚBA
Hej Poeto proszę Cię
Napisz coś optymistycznego
Wreszcie napisz to
Przestań zasmucać mnie
I tak bardzo drażnić
Swoją ślepotą
Swoją niedojrzałością
Swoim nierealizmem
Nie prześladuj mnie już
Majem w środku zimy
A spójrz wreszcie na rzeczywistość
Tą jedyną tak piękną styczniową
Wyjdź do ziemi
Wyjdź do ludzi
Pogłaszcz kota i psa
I nie zaśmiecaj już śniegu
Smogiem twoich czarnych
Samotnych i Bóg też nie wie czego
Żądających od codzienności
Odrealnienia strof
Autor
12 January 2017, 13:30
"wirsz" jak recepta, albo książka kucharska z przepisami na db wiersze w/g fyrfle...
to może raz jeszcze przypomnę tu, z pamięci cytując Karola Irzykowskiego: Poezja, jeśli ma być czymś, to koroną myślenia, a nie azylem dla ubogich duchem.
12 January 2017, 11:51
Mirku, uwielbiam Cię za Twój optymizm :)
W poezji jednak nie zawsze o to chodzi, by piękno świata opisać, lecz by poruszyć to, co w nas zastygło.
Ale... możliwe, że ja się nie znam.
Nie wszystko można wyjaśnić, nie wszystko można zrozumieć.
Pozdrawiam :))