Krzyk czarnego anioła

Gwizd opon,łoskot głuchy
Świat zwolnił swoje ruchy
Oglądam się za siebie
Lecz ona jest już w niebie

A potem stoi pośród kwiatów
biała bukowa trumna
Taka spokojna i dostojna
Taka smutna a zarazem dumna

I płyną po policzku łzy
Nie wierzę w to co dzieje się
I pęka serce pełne krwi
Bo nadal cały kocham Cię

A później wjeżdża w ciemny dól
Drewniana trumna mokra od łez
Ziemia dostała znów swą sól
I mnie zabierze kiedyś tez

A teraz patrze prosto w niebo
wiem że nie ujrzę teraz Cię
Lecz wiem że czuwasz tam na górze
Lecz wiem że znów spotkamy się