Zgubiona miłość

Gubię skarpetki
Jedna po drugiej
Tak jak i Ciebie zgubiłam wczoraj
A byłeś mi w życiu bardzo potrzebny
Bo ogrzewałeś bardzo skutecznie moje zmarzniete od słów ludzkich serce.
Myślałam, że chociaż Ciebie w życiu nie zgubię, a jednak znowu gdzieś mi uciekłeś.
Może w tym praniu mojego mózgu, wyprowałeś lub się rozmyłeś..
Lecz wtedy cierpiałam na ostrą alergię,
bo gdy Cię widziałam oczy łzawiły i głos się łamał i słów nagle mi brakowało.
Długo liczyłam, że siebie znajdziemy, że mnie pokochasz z tymi wadami.
Jednak czasami tak w życiu bywa, że nagle ktoś nam się w życiu traci
I teraz nawet nie jest mi smutno, teraz na sercu jest jakoś lżej.
Już oczy nie łzawią i głos brzmi normalnie
I życie bez Ciebie nie jest tragiczne
Da się żyć gubiąc czasami innych
Gorzej jak zgubisz w tym świecie siebie.
Bo znaleźć siebie to sztuka duża.
I spokój odzyskać i radość z życia.
I zacząć żyć w zgodzie ze samym sobą
To sztuka prawdziwa, do której dążę.
I Tobie też życzę byś na zakręcie swojego życia odnalazł siebie i był szczęśliwy.