Niemy świadek

Grab ze starości
pamięć stracił.
Nie wie kim jest
i po co.
W lustrze ogląda
swą koronę,
boi się jej nocą.
Pień gruby, pełen
zmarszczek,
fale jeziora dodają
mu grozy.
Stoi samotnie
tak od stu lat,
w jego gałęziach
wichry i mrozy.
W jego gałęziach
słońca smak
i szczypta wilgoci
przyjemnej.
On przecież stał
w pokoju czas
i w chwilach
zawieruchy wojennej.
I mógłbyś dziś,
fotografie miły,
zadać mu
pytań bez liku,
lecz on niestety,
nie powie nic,
bo niemy jest
od wieku.
Możesz jednak
stanąć blisko
w zwyczajnej
ludzkiej pokorze,
zamknąć oczy
i gładząc pień,
odczytać
wszystko na jego korze.