Cud wiary

Głosić wiarę ewangelią milczenia
to słuchać
rozszeptanych w jesień liści nadziei
zbyt późnej
by wiatrom spełnień stać się na długo
rozkwitłym żaglem
choć zbyt młodej
by nagim masztem ukrzyżować je
zwątpieniem
zbyt dalekiej by dotrzeć
i zbyt bliskiej by nie iść
błądząc śladem swych cieni
w słowa
by kreślić papier w nie wysłane listy
jak aksamit skóry w miłość ostrzem paznokci
czekać tak długo
by łzy osłodzić w niepewność
tak głęboko ranić
by bólem przebaczyć
tak daleko uciec
by odnaleźć siebie w Kanie Galilejskiej
oblubieńcami ciszy
w sakramencie współmilczenia
by z ust do ust
choćby bluźnierczo
spełnić cud wiary w siebie
przemianą krwi w wino
ostatnim
pocałunkiem.