Azyl Notre Dame

Gdzie wznosi się katedra uczuć,
Słowa klękają u jej bram
I nie śmiem podnieść nawet wzroku
Na twarz przecudnej Notre Dame

W tej ciszy modlitw korowody
Snują się w nawach niczym dym
Zgaszone świece mojej duszy
Topnieją do cna w blasku tym.

I tylko w ciszy serca credo
Powtarza echem melodii ton
Modlitwą oczu, w których niebo
Odbija się światłem z twoich stron.

Gdzieś u sklepienia świątyni ducha
Dźwięki znajome w takt serca drżą
Najcichsze prośby niebo wysłucha
Przywróci blask wyblakłym łzom.

Jak Esmeraldy pieśń goryczy
Błąkają się myśli zmęczonych dusz
Anielskich skrzydeł szelest usłyszy
Kto raz ich kroki słyszał tu już.

I tylko w niebie gdzieś wysoko
Jasność wydarła sklepienia sny
Gdy w niebie Bóg otwiera okna
Na ziemi anioł uchyla drzwi.

Przez ten sekretny błękitów tunel
Twój Anioł przenosi o świcie sny
By w ciągu dnia ktoś w dłoniach je tulił,
Spełnione odesłał pod katedry drzwi.

Tu klęcząc wpatrzony w Madonny dłonie
Modlitwy nie płosząc zbytkiem słów
Wiedz że ma dusza klęczy przy Tobie
Przeszyta światłem, wtopiona w ten cud.

Gdy ciemność przykryje nieba lazur
Wrócimy na skrzydłach do tych bram
Gdzie wieczny dla nas daje azyl
Tak bliska sercom - Notre Dame.