Madeleine

Ahhh... westchnień u mnie nie ma końca... czytając Ciebie Ulubieńcu... ;)

Ściskam :)))

Dzięki Cris, miło Cię widzieć :)

Smoku, efekt motyla toż przejaw miłość, tu [patrz wers pierwszy] stado galopujących bizonków :)
Dzięki za uśmiech - hojność niewielu.

Miłego poniedziałku :)

Zostawiam tylko smoczy uśmiech, motyle się go nie boją. :))

Bardzo osobisty...pięknie zapisany.
:)

Kochana eM., ten wiersz to słowa, które nie chcą zastygnąć w ciszy wyznań przemilczanych.
I nigdy nie przycichną w moim sercu.
Jak kroki, których powolny szelest zawsze słychać z bliska.

To ja dziękuję, że zawsze mi wybaczasz, bo wiem, iż nie dość potrafię wyrazić swoje wpatrzenie w kolor [naszego] nieba.

Nie mogłam się doczekać, choć nie chciałam naciskać ;-)
Ten wiersz jest arcydziełem, nie dlatego, że znów przychylasz mi nieba, choć tak jest, ale przez niezwykłą magię zaklinania emocji lżejszych od powietrza w słowa, które są jak pieczęć na moim sercu, jak pieczęć na moim ramieniu...
Na pewno będą jedną z tych rzeczy niebieskich, które zabiorę ze sobą na drugą stronę rozgwiezdzonych nocy.
Dziękuję :-*