od czasu do czasu (nie mylić z tytułem)

gdyby tak na dworze
zabrakło chłodnej temperatury
i stanąłby ktoś w cieniu pytając o słońce

co rzuca się
jak pies na smyczy
bo przecież życie to kości
tu przypadek zbywa ekspertów
ona za mąż, on za drzwi
albo on za daleko, by ona była chociażby
za mało, albo wręcz za bardzo

więc z każdym pytaniem błądząc
wilgoć języka wciąż gdzieś mieszcząc
po kątach w oku, albo pod ścianą przyglądać się cudzym płaczom

i tylko wśród białych zębów
wierzyć we własną twardość

przewiani - tak tylko pod szyją
bo ktoś zerwał guzik na drogę i swe szczęście
przeleciał nas człowiek
ale nie na wylot

co chce wyglądać?
czemu miałbym się dzisiaj w nieład ten boski zabawić czy zbawić?

od ręki uciąć
i rozejść wśród papilarnych?

lubię ten wiatr w dłoniach
i to pustym nazwane nieskładnie
chwyta mnie to czasem od środka
nawet gdy życie mam za nic