Gdy mi Ciebie zabraknie siły odpłyną w nieznane; oddech nie zostawi śladu na szybie.
Odcisnę swe ręce na ścianie, z hukiem stoczę się ze schodów, zabraknie mi sił nawet w palcach, paznokcie odejdą od skóry.
Twarz skrzywi się w okropnym grymasie – wspomnisz o mnie…
I zwrot.
Jak krople wody płyniesz nieprzerwanie;
Bez przerwy coś ucieka ale i coś zostaje – bo jestem.
I źródło czasem wysycha jednak jedno spojrzenie sprawia, że znowu wybija; Twoje – zmienne a jednak stałe; dla serca to niepojęte i niezrozumiałe…
Przepaść razi głębią swoich uczuć a ja chce spaść na samo jej dno.
I zwrot.
Nie, dość. Wszystko ucieka. Wali się ten niewidzialny świat, mój świat.
Serce porywa się na zbyt głębokie wody.