....

gdy już obudzę się z życia
rozbiję własnej fantazji skarbonkę
w porannym słońcu się ogrzeję
obłokiem popłynę nad łąkę

z mgłą opadnę na kobierce zaspane
skosztuję nektaru dzbanecznika
z trawą stanę na baczność w szeregu
by zieleni zaczerpnąć do koszyka

później oddam ją bladej przytulii
by dłużej cieszyła się zdrowiem
makom, chabrom i fiołkom
o ich pięknie radośnie opowiem

po południu na liściu babki
w kropli rosy cała się zanurzę
odświeżę się, by ze świerszczem
zaśpiewać w wieczornym chórze

płaczącą biedronkę do snu ułożę
znaną o kropkach i chlebie bajką
sama zasnę na poduszce z nasionka
by wiosną wzrosnąć niezapominajką