Drabina do nieba

Drabina do nieba

duch poezji pulsuje w moich żyłach
w krwiobiegu duszy ten wiersz
balsamowany olejami
życia

podniosłam głowę wysoko
a tam
tyle drabin do samego nieba przystawione stoją
człowiek po niej się wspina
w jednej szczebla brakuje inna koślawa krzywo stoi
wszystkie wiodą w jedno miejsce
do Naszego Pana
sprawiedliwością okupione bez względu
czy ktoś bogaty
czy biedny
wspinam się i ja daję radę
dojdę tam
jestem po połowie
a pamiętam pierwszy szczebel pachnący dziką różą
wtedy to mama podała mi rękę
na początku ich nie liczyłam
przemyślenie
mądre wnioski
przyszły później
dojdę tam
powiem
Jestem Panie

Janina Malicka