dostrzegłem na wzgórzu
dwie postacie
w jednym umyśle
jedna
jakby prawdziwa
a druga w domyśle

dostrzegłem kurhan przekrwiony
żywopłotów ściętych
i taras fiołkowy
chmur
z sił opadniętych

dostrzegłem drzewa
na wpół jeno nagie
a twarze ich smutne
ponure i blade

dostrzegłem na wzgórzu
że od jednego uśmiechu
wszystko się mieni
i dostrzegłem w nim
siebie
w pustych objęciach
pięknej zwiastunki śmierci
jesieni