Wzrastamy upadając w sobie.

dosięga mnie silne przeświadczenie
rozczłonkowania na pierwotność
miażdżącej utraty w zaciszu serca

choć przenikasz doszczętnie cząsteczki
już tylko bezwiednie daję ci pozwolenie
na zerwanie spojrzeń odchodzeniem

a gdy każdej dobie obce zapomnienie
skazuje na niekończące stroskanie
pozostajemy najbliżej do granic i poza