Przygaszanie.

Dopóki słońce budzi siódmym niebem,
muska promieniem nie oskarżasz czasu.
Zegar bije, ty – dzielisz chlebem –
powstajesz życiem, wychodzisz z lasu.

Z cicha przekręcasz, łamiesz klucz i gubisz.
Rozstania bolą, uściśnij życia dłoń.
Ukłoń pokorą, przecież lubisz…
barierom powiedz – dość i od nich stroń.

Inaczej zmiażdży, melancholią zjawi,
a przecież jesień także kocha kwiaty –
przez szybę więdną, serce krwawi.
Niknie istota, trwanie na raty.

Lata zostały w tyle, czy w przodzie dal?
Czas terrorysta gnie, zmarszczkami sieka
i echem płonie, szepcząc ocal.
Wabi przeszłością, targa człowieka...

©Krystyna Anna Szklarczyk
01.10.2020r./ 23:40
forma wiersza (strofa alcejska)
.
.
obraz z sieci Google, 1-lady-autumn-lilia-d