Dom to tylko serca i kawałek nadziei,
Że nie zabraknie oddechu w biegu,
I garść niczego
Co we wszystko się zmieni.

Tomo na gruzach ciekawa człowieka 
Powoli kruszy mury dziecka,
Wypełnia ciszę tęsknoty lekko, 
Jak misę kruchych  dni ciepłe mleko.

Czas usiadł na drzewie i macha do nas,
Różnych samotności tańczącej pary.
Młody pies i człowiek stary.
Miękkość sierści w płaczących dłoniach. 

Przed nami góry i tysiące słów. 
Szepty, wichury i klątwy nocy,
W kieszeni proca i uśmiech gorący. 
Uśmiech i oddech razem znów. 

A jednak Ciebie nie ma.
Pies patrzy na ludzkie rany
I uczy mnie, jak być kochanym.
Daje mi swoją chwilę istnienia.
Po prostu. Nie słowami. 
Los darowany
Bez kamienia.

Quid Quidem