~ Ptaki nadziei ~

Do niedawna mieliśmy wspólne marzenia,
teraz muszę nauczyć się marzyć sama.
Nie będzie już tych dwojga brązowych oczu,
których spojrzenie zawsze przynosiło mi spokój,
ani delikatnej dłoni tak zachłannie szukającej mojej.
Powolutku wspinałam się schodami do twojego serca,
pocichutku na palcach, by nie spłoszyć ptaków nadziei.
A Ty dokonałeś tego zaledwie jednym mrugnięciem
w niewłaściwym miejscu i czasie.
Tak niewiele było trzeba…
żeby tamta ławka kojarzyła się zawsze
z tajemnicą naszego pierwszego pocałunku,
tamta łąka z naszymi bosymi stopami o poranku,
tamta piosenka z melodią graną specjalnie dla nas
i słowami szeptanymi do ucha.
Ale często tak niewiele trzeba,
a kochać… wcale nie jest tak łatwo powiedzieć.