We śnie płynąc do świtu

Dlaczego tak jest, że ogień parzy,
Lecz nie aż tak, jak pali słowo?
Dlaczego zawsze do marzeń
Doczepia się przyszłość prozą?
Noc jest aksamitną pościelą,
W której nie śpimy oboje,
Aż o brzask się nie zmielą
Gwiazdowych świateł stroje.
A kiedy deszczem igieł
Słowa skrzą gniewnie wokół,
Łzą wspominając na szybie,
Jak płonął świat w oku,
Staję naprzeciw, a jednak przy,
I staram się nie umrzeć cały,
Ratując to wszystko z mgły,
Co nam zmęczone chwile dały.
W końcu noc bez złości
Kładzie nam miłość na oczy,
lek przeciw bezsenności.
Choć lekko się nie toczy,
To z Tobą, ukochana,
Warto w hamaku spędzić
Noc czasu aż do nieskończonego rana,
Wolni ze sobą, mimo, że na chwil uwięzi.

Quid Quidem