Sens życia

Czy naprawdę jest wart tyle,
Że potrafisz każdej stracie
Całą przyszłość dać
Za straconą, przeszłą chwilę?

Jeśli po bezdusznej grabieży
Mrówczy tłum cię szturcha
I szepcze do ucha,
Że inny się znajdzie, tylko trzeba wierzyć,
To wrze prostej wiary jucha,
A prawda jest głucha,
Bo sens życia całym życiem trzeba przeżyć.

Tak. Znalazłem przy niej cały świata sens.
Razem mrugaliśmy z łąki do nocnego nieba,
Dojadaliśmy różne pajdy chleba…
Gdzie teraz to wszystko jest?

Ten bukiet świateł i smaków stracony.
Jeden, jedyny, jak ja, ona, my.
Nie leczą żadne sny.
Gaśnie sens upuszczony,
Jak ostatni skok pchły
Po którym cyrk znikł.
Tak tęskni mąż do żony.

Quid Quidem