Miłość pojęta

Człowiek, potknięty losem, rozmasując nogi,
Spogląda w górę i cicho skowycze
"Ile jeszcze razy upadnę, Boże drogi?!
Ran i zmęczenia nie zliczę!"

Wiatr nagły pozrywał jesienne liście,
I szepcze pieszczotliwym gromem
"Tyle, ile upadniesz razy, oczywiście!
Przez wszystkie łzy słone."

Człowiek wzrok zaszklił czarno przygnieciony
"Co we mnie tak złego karasz?"
"nic złego tu nie ma" rozbłysnął promyk
"I kocham Cię dlatego, że mimo się starasz"

Na pustym polu, w półmroku wieczoru,
Wśród szarości pól klęczał człowiek.
Tym razem nie padł, bo coś go boli,
Lecz w końcu pojął swoją miłość z Bogiem.

dla W.

Quid Quidem