Za dusze o szczęście walczące

Często bywa, a coraz częściej przeważnie,
Że pierwszy szron we włosach
Niejednego podmiotu lirycznego,
Pielęgnuje już drugi, nawet trzeci ogrodnik.

Nim po czterech porach roku
Ponownie przyjdzie wiosna
I zakwitnie różańcem zasianym
W zimnych już dłoniach.

Jak się głaszcze róże jesienną,
Tą herbacianą,
Tak przygłaszcze powieki
Stąd do wieczności w jasności.

Jeszcze w czarny stanik włoży
Tamtą ich czterolistną koniczynę,
Którą znalazła
Kiedy przyglądała się pszczole na mniszku.

Potem dała jemu,
Aby włożył ją jako modlitwę,
Ich modlitwę modlitw,
Pomiędzy strony księgi psalmów.