Świadkowie

Czekamy aż odnajdą nas,
I strącą odwieczne tajemnice,
Bo kiedy mędrców uszlachetnia czas,
Nami gardzą mówiąc,
- wam już tylko żegnać się z życiem.

A my chcemy jeszcze odkrywać nowe lądy,
Myślą wodząc na przekór,
Obalać przesądy,
Przecież to niemożliwe,
By taki był nasz koniec,
Tyle gestów oddanych tkliwie,
Byle tylko nie zamykać powiek.

Bo my jesteśmy przecież wciąż aktualni,
Świat nasz się nie zmienił,
Tylko trochę zmartwił,
Że tak niewiele zostało pod kopułą z czaszek,
O których już nikt nie pamięta, ni wznosi flaszek.

Nikt już też nie broni,
Umysłu przed strachem,
Słowami myśl trwoni,
- nie wychodźcie przed czasem.

Świat wciąż nie dorósł do tamtych nocy,
Dźwięku ziemi rozdartej,
Głuchym językiem przemocy,
- i nim nas odnajdą zmienimy się w ciszę,
ukochaną przez wielu, mistyczną tajemnicę.