Bez cierpliwości
czekam i czekam
a nikt czasu nie ma
jakoś tu smutno
i cicho aż nad to
bo słychać serca szmer
pójdę gdzieś w dal
nic nie pozostanie
tylko mych słów
nieznaczny szept
może przywoła mnie
czyjaś tęsknota
może ktoś dostrzeże brak
nie dowiem się tego
jak będę tak sterczeć
pod ciemnym oknem
jak biedny żebrak
nie dla mnie potrawy
i dnia okrasa
jeno tęsknot zwodzenie
nie chce już czekać
czas ruszyć w drogę
chociaż zostawiam tu tyle siebie
nie wołasz zostań
choć pragnę to słyszeć
wszak nie wiesz, że odchodzę
cisze mi dajesz
choć ciszy tej nie znoszę
idę
nawet nie zauważysz, że mnie nie ma
Autor
15 November 2017, 07:50
Bardzo Wam dziękuje za obecność, zawłaszcza w ostatnim czasie.
Adnachiel
Tak racje masz, że smutne takie chwile, najważniejsze by nie przegapić wtedy ratunku. Dziś u mnie słonce na zewnątrz, przypomina że po mrocznych i deszczowych dniach nadchodzą inne. Pozdrawiam
Gabriela
Miło mi bardzo, że zatrzymałaś się i że te słowa zasłużyły na Twoje uznanie. Pozdrowienia najmilsze.
Malusia
Wiesz tak ciesze się ze spaceru po moich ścieżkach i dziękuje za ciepłe słowa, bardzo to dla mnie ważne.
kati75
rozpromieniasz mroki swoja obecnością i zachętą
yestem
tak bardzo się ciesze, że znalazłeś czas, wiesz że czekałam na to co powiesz:)Wszystkim razem i każdemu z osobna bardzo dziękuje, nawet nie wiecie ile wczoraj znaczyła dla mnie Wasza obecność i ile znaczy też dziś. Czasem nie wiemy co kieruje nasze myśli na inne tory i pomaga wyrwać się z plątaniny rożnych spraw. Ogromnie Wam dziękuję.
14 November 2017, 09:41
Przeczytałam już kilka Twoich wierszy i jestem pod wrażeniem ,ładnie ciekawie piszesz :)
Pozdrawiam Ciepło :)
13 November 2017, 20:53
Smutny, acz bardzo szczery i sercem pisany wiersz.
Pozdrawiam serdecznie.