czekałem na ciebie cały poranek, czekając w niepewności jedząc samotnie śniadanie,
gdy słońce świeciło najjaśniej na niebie
a świat pokolorowany niczym Boską kredką,
tak zadbale,
czekałem dalej
i gdy już południe a coraz bliżej zmierzchu,
gdy melodia bardziej śmielej szuka partnerów do tańca
a czas potrafi zastygać,
mimo nawet podrygującej nieświadomie nogi w rytm jazzowych melodii
nie przestałem czekać.

I gdy nastał wieczór a ktoś moimi zmęczonymi oczami
odpalił projektor
przez zamglone spojrzenie dostrzec mogłem jedynie ulotne piękno,
zrozumiałem że czekanie jest tęsknotą wieczną
i gdy jeszcze możesz na coś czekać,
trwa to mimo czasu co umyka sercu,
stale musi pękać zwierciadło duszy
co raz śmiało szepnąć,
myśli zbłądzone odszukać i przywieść
by po raz kolejny móc na coś czekać.