Złaknionym językiem...

czasem zapominam
że poza nami jest świat
nawet oddech letniego wiatru
wydaje się wtedy zbytkiem

a wystarczy chwila
naszego przebywania przy stole
i dotyk twojego spojrzenia
który błękitem we mnie - osiada

niewiarygodne...
jak kojąco działasz na mnie
gdy mnie później bierzesz wygłodniałą
- złaknionym językiem

i zamykasz drzwi do zatracenia
by nie kusiły wolnością
gdy szepczę całuj… całuj…

aż twój oddech - moim ucichnie